istanbul uyumaz...

Sen bu şiiri okurken,
Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım.
Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası
Ne de telefonların çalacak gece yarısı
Ve bu zavallı yüreğim olmayacak artık
Kaprislerinin hedef tahtası...
Seni sana..
Beni bir akıl hastanesine
Bırakıp gideceğim bu şehirden

Nasılsa kavuşamadım sana..
Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım,
Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu,
Ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktın.
Ne yaptımsa..
Bir türlü sana yaranamadım,
Artık adressiz,Işıksız
Ve öylesine ıssızım ,
Dünlerin kadar eskiyim
Verdiğin acılar kadar paslıyım
İşte çıkıp gidiyorum hayatından
Nasılsa fark etmez senin için
Belki çok şanslı
Belki de en yaşlıyım...
Artık pusulam hasreti
Saatim yalnızlığı
Ve takvimler sensizliği gösteriyor bana
Neylersin!
Yolcu yolunda gerek,
Belki bundan sonra,
Belki senden sonra,
Adam olur bu �asi yürek�
Ve dersini alır da bu sevdadan,
Bir daha...
Boyundan büyük denizlere,
Asılmaz kürek,

Yarın bu saatlerde
Ben yollarda olacağım
Sen kimbilir kaçıncı uykunda
Masal mavisi bir rüyada
Ve elbette o korsan yüreğin
Yine pusuda...
Oysa!
İlk defa sesimi duymayacaksın
Sitemlerin sahipsiz
Soruların cevapsız kalacak
Belki ilk defa içini kemirecek yokluğum
Tanımadığın bir koku içini saracak
Ve ilk defa kendinle hesaplaşacaksın
Ne oldu?
Ne oluyor?
Ne olacak?
Sonra!
Bir gözün kör
Bir kulağın sağır
Bir ayağın kırık
Bir kolun kesik
Düşeceksin yollara
Yani baştan başa yarım
Yani baştan başa eksik
Bütün duvarlar üstüne yıkılacak
Belki ilk defa
�unutuldum� diyerek için sızlayacak
Ve sen bu şiiri okurken
Ayrılığımız çoktan başlamış olacak
Belki de son tesellin
Sana yazdığım �bu son şiir� olacak
Ve kimbilir?
Unutulmuş bir gecenin tam ortasında
Başucundaki bir radyoda,
Uykusuz bir şair yüreğini çınlatacak
Ve bir daha fısıldayacak kulaklarına
Sana adanmış bu satırları,

�bütün şehirler uyur,
İstanbul uyumaz...
Ve birgün !
Bütün sevenler unutur seni
Ama bu �şair yürek�
Asla unutmaz...�